marathi kavita, marathi kavita on life, marathi kavita in pdf, marathi kavita aai var

marathi kavita, marathi kavita on life, marathi kavita in pdf, marathi kavita aai var

दोन मार्ग 

माझ्याकडे दोनच  मार्ग होते 

तिचा गुलाम व्हायचे किंवा 

तिच्याशी लढायचे,

मी  दूसरा मार्ग  निवडला 

अणि काय  आश्चर्य !!!

ती  माझी गुलाम झाली .

•                                                             

कण वाळूचा 

मी एक कण धुळीचा 

नापीक रेताड खरखरीत वाळूचा 

तुकड्या तुकड्यानी तुटलेल्या अजश्र  कातळाचा

वाऱ्यापाण्यानी वाहिलेला 

चराचारानी तुडवून पिचलेला 

अलिप्त मी ऋणानुबंधाचे  धागे  सुटलेला

रणरणते पेटले रण 

तप्त  ज्वाळांनी होरपळले मन 

पेटलो कणाकणातून मी तरी नलगे  जीवनाची   तहान

मीच  मला जपले 

अंकुराचे स्वप्न कधीच ना पाहिले 

ना कोण्या झाडमूळानी मला  कवटाळले 

असाच  पडून राहीन 

कोण्या  घराची भिंत  होईन 

किंवा चुराडा होऊन उद्धस्त होईन

कधी सुटेल हा जाच

कधी कोसळलीच उरी वीज 

तर सोडून स्वत्व होईन पारदर्शक काच

स्थितप्रज्ञ 

ओली  रात्र 

ओली  पाहट 

कोरड्या मनात 

भेगाळली वाट 

चिंब  पाऊस 

बेफाम  ढग 

कोरडा घसा

तरी ना तगमग

हिरवा  शालू  

भरजरी  थाट 

नागवे शरीर 

कोरे लल्लाट 

बोचरा  वारा 

तुफानी  दर्या 

स्थितप्रज्ञ मी 

निर्विकार  चर्या 

marathi kavita, marathi kavita on life, marathi kavita in pdf, marathi kavita aai var

चांदणं चांदणं 

चांदणं चांदणं 

आभाळी गोंदण 

उगवला चंद्र 

पसरले नभांगण 

लक्ष दीप 

तेवीती तमात 

दिवाळी  साजरी 

रोजच नभात 

इवलासा  चंद्र 

महाप्रचंड तारे 

तरी दिसे मोठा 

बाकी ठिपके सारे 

शशी मिरवे 

रवीतेजाने  तोऱ्यात 

विखुरला मोतीहार 

पाऱ्याच्या  राज्यात 

मनीचे  दिसे 

ताऱ्यांच्या जंजाळात 

ठिपके जोडायचे 

विविध  कोनात

 माहेर 

नव्या सुखांची 

नवी चाहूल 

तरी मनात 

 आठवांचे काहूर 

काळजात माया 

आईबापांची 

तुटली सुखछाया 

मर्मबंधांची 

जोडते नवी

 नातीगोती 

नवे जीवन 

नवा सोबती 

नयनी अश्रूंची 

दाटीवाटी 

चालताना  पाय 

अडखळती 

घराचा अव्हेर 

नव्या घरासाठी 

उरेल माहेर 

क्षणिक विश्रांतीसाठी

 तीच हसणं 

हा हा हा हा
तिचं खळाळून हसणं
अगदी खोल अंतर्मनातून आलेलं  
हृदयाचा ठोका चुकवून साऱ्या सृष्टीत पसरललेलं
शरीराच्या रोमरोमांत भिनलेलं
मान तिरकी करून  डोळ्यात बघणं
लगेच बाजूला बघत हसतच राहणं  खूप खूप
हा हा हा हा हा

मात्र कधी कधी ती मंदस्मित करते
अगदी हळूच तोलून मापून चिकट वाण्याप्रमाणे
त्यात खूप अधूरेपणा  वाटतो
माझं काहीतरी हरवल्यासारखं बैचैन

मग मी  माझी कंबर कसतो
स्वतः विदूषक  होतो
टिवल्याबावल्या करत दोन चार उड्या मारतो
तिचा अंतरंगांचा वेध घेत
कसही  करून तिला हसवतो
मग ती हसते अगदी  तश्शीच
हा हा हा हा हा

माझं  समाधान होत
हरवलेलं  सगळं  क्षणात  परत  मिळतं
वाटतं  आयुष्य  जावं तिला हसवण्यात
ती हसतच राहावी मनापासून खूप खूप
माझ्यावर का होईना
अगदी हा हा हा हा हा 

मी गमावलंय

मी गमावलीय ती संध्याकाळ 

रात्रीच्या हातात हात घालून आलेली 

आपल्याला कुणी ना पाहिलेली 

फक्त  आपल्यातच  मग्न  झालेली 

मी गमावलाय तो संधिप्रकाशही 

आपल्या आकृत्या पुसट करणारा 

साऱ्या जगापासून आपणाला विलग करणारा 

तिमिरतेजाच्या  द्वंदात  अडकलेला 

अतीव दुःखानं  मला पछाडलय 

आणि तू झालीयेस स्वयंप्रकाशी तारा 

अशा वेळी  तो संधिप्रकाश 

तुझ्या तेजसमोर टिकेल काय ?

रोज संध्याकाळी मी थबकतो 

माझ्या भावना होतात विरळ 

तू दूर जाताणाची तुझी अस्पष्ट आकृती 

काळोखात अंगावर येत होत जाते नितळ 

marathi kavita, marathi kavita on life, marathi kavita in pdf, marathi kavita aai var

मिलन 

सख्या  तू सोबत  असताना

उठतात प्रचंड वादळे श्वासांची

ढगांच्याकडकडाटाने अंतरंगातून

माझं काळीज उंचबळून  येतं

धरा दुभंगणारा विजेचा लोळ

शरीरातून धावत  जातो

बेफाम  वेगाने वाहतात रुधिरनद्या

अतिवृष्टीने कोनाकोनांत धावणाऱ्या पाण्याच्या

कण कण शोधतात तुझे स्पर्श

जे आहेत शाश्वत चंद्रसूर्याप्रमाणे

धुंद नशिली कंपने उठतात

सागरलाटा अगणित प्रचंड

आणि माझे शब्द  जे तुझेच आहेत

विरतात आसक्त अधरात

फक्त तूच त्यांचा नाद ऐकू शकतो

त्यांना प्रवाही करू शकतो

हा संधिप्रकाशही  खुपतो माझ्या डोळ्यांना

मला हवीय ती काळी  रात्र

जी साऱ्या जगाला अंध करून

निपचित निजून जाईल

ताऱ्यांनी भारलेल्या आभाळाच्या

उल्का  गाळून  जाव्यात

सूर्याने ओरबाडून घ्यावे  चंद्राचे तेज

मग या मिट्ट  काळोखी  जगात

आपल्या मिलनाचं संगीत ऐकू  यावं

फक्त आपल्या दोघांना

                                                                   

marathi kavita on life

वादळानंतर 
जी लाट उसळली  होती साऱ्या जगाचा घोट घ्यायला 
तीच आता कातर होऊन पायाशी लोळत राहते मरगळलेल्या कुत्र्यासारखी 
गुंजनात तिच्या गाते  ती इतिहासाचे गोडवे 
सागराला देत राहते तिच्या शक्तीचे दाखले 
पण आता तो थकलाय... 
मागे सरतोयं... 
त्याला हवीय  विश्रांती 
पुन्हा खळबळून उठायला 
पुन्हा वाऱ्यावर स्वार व्हायला
आणि चंद्राच्या  ओढीने बेभान  व्हायला 
त्याने घेतलय धरतीच्या लेकरांना पोटात 
त्यांच्या इच्छा आकांशासह 
आणि ओकलाय  तो धरतीवर  स्वत्व 
सोडून आलाय  आप्तेष्टाना  तडफडत 
निर्भत्सना  करतोय त्या चंचल वाऱ्याची 
आणि त्या फसव्या चंद्राची 
जो रोज त्याच हृदय चोरून नेतो 
का रोखु  शकत नाही तो या आकर्षणाला 
जे ह्याला खोट्या आभाळच स्वप्न दाखवतंय 
तो चंद्रही अढळ आहे आणि  त्याची चांदणीही 
मग आपणच  एवढे अशांत  कसे ?
विचार करून थकलाय तो 
त्याला  हवीय विश्रांती......